Friends? Enemies? Lovers? #1

I HATE YOU.

Mała blondynka uśmiechała się do swojego rówieśnika, oczkując aż ten, wymyśli jakąś wspólną zabawę. Między nimi istniała niewielka równica wieku, która nie wynosiła nawet sześćdziesięciu dni. Starszy zaczął się obracać wokół własnej osi. Bacznie przyglądał się otoczeniu, kiedy zatrzymał się. Wpadł na pomysł i uśmiechnął się szeroko.

- Pobawimy się w przygody! - powiedział entuzjastycznie.

- Okey! - odparła.

Yuki była drobną dziewczynką, ale też trochę niezdarną. Miejsce, w którym zaczęli się bawić nie należało do bezpiecznych, ponieważ z jednej strony znajdowała się skarpa, nie duża, ale można było zrobić sobie krzywdę.

Para sześciolatków mieszkała w jednym czteropiętrowym budynku. Chłopak mieszkał na parterze, a dziewczynka na drugim. Jego rodzice byli strasznie bogaci, nie to, co sąsiedzi z wyższego piętra. Mimo wszystko ta dwójka doskonale się dogadywała.

Dzieci bawiły się w najlepsze przez parę godzin, kiedy to matka blondynki zaczęła ją wołać z okna. Niestety młodsza straciła równowagę skarpie i ujechała na sypiącej się w dół ziemi. Zamknęła mocno oczka wystraszona, ale poczuła mocny uścisk na swojej dłoni.

- Mam cię Yuki. Nie martw się - jej rączkę złapał jej przyjaciel, który uśmiechnął się pewnie i pocieszająco.

- JunHong, pomóż mi - powiedziała cicho, a jej głos świadczył o tym, że zaraz się rozpłacze.
Starszy wciągnął swojej rówieśniczkę do góry, siadając na ziemi i spojrzał czy nic jej się nie stało. Była trochę brudna, więc wytarł swoją koszulką jej policzek i mocno przytulił.

- Już dobrze, Yuki. Jestem z tobą. Nie pozwolę, by coś ci stało. Zawsze będę cię chronić - uspokajał ją, gładzą jej włosy.

- Dziękuje, Oppa - mruknęła zapłakana.

Blondynek odsunął od siebie i spojrzał jej w oczy.

- Obiecuje ci. Zawsze będę cię chronić - powiedział pewnie.

... Jednak dana obietnica została złamana.

JunHong i Yuki wspólnie chodzili do jednej klasy, kiedy w wieku dziesięciu lat dziewczyna zachorowała dosyć poważnie. Spędziła w szpitalu prawie dwa tygodnie, a w domu kolejne dwa. Bardzo bolało ją to, że ze szkoły nikt niej nie odwiedził. Parę razy pojawiał się jej przyjaciel, który zawsze ją rozśmieszał i robiło jej się smutno, kiedy wychodził.

Pielęgniarki zawsze pytały blondynkę: kim jest osoba, która tyle ją odwiedza. Jej chłopakiem? Zawsze oblewała się rumieńcem i mówiła, że Choi JunHong jest jej najlepszym przyjacielem od zawsze. Dopiero późnym wieczorem zastanawiała się czy nie jest jej chłopakiem.
Choi bardzo troszczył się o przyjaciółkę i często ją odwiedzał, a kiedy wróciła do szkoły, bronił ją przed tymi, którym jej choroba nie odpowiadała. Obietnica, a raczej przysięga została złamana, kiedy to w gimnazjum trafili do dwóch różnych klas. On do sportowej męskiej, ona do sportowej dziewczyn.

Yuki była nękana w swojej klasie przez dziewczyny, które nie akceptowały jej choroby i tego, że według nich wykorzystywała swoją chorobę. Dochodziło nawet do znęca się, również pod względem fizycznym. Blondynka przestała o siebie dbać, kiedy zobaczyła, że JunHong stał z boku i tylko się jej przyglądał, jak jej oprawcy ją kopią, a ta kuliła się na ziemi.

Złamał swoją obietnice. Stał z boku i tylko patrzył.

A to było tylko pierwsze półrocze.

Blondyn nawet nie wyjaśnił jej swojego zachowania. Młodsza znienawidziła go i nie chciała z nim więcej rozmawiać.

Yuki zmieniła szkołę. Zmieniła się nie do poznania przez parę osób, które zrozumiały jej ból z poprzedniej szkoły, ale i zaakceptowały jej chorobę.

Do liceum wybrała się z przyjaciółką i ukończyła je z bardzo wysokim wynikiem. Spotykała JunHong'a tylko na korytarzu, do czasu aż nie zniknął.

Obecnie Yuki ma prawie dwadzieścia sześć lat i studiuje japonistykę. Po zajęciach pracuje jako kelnerka w osiedlowym barze. Sześć lat temu wyprowadziła się od rodziców do własnego mieszkania, które pozostawił jej dziadek w spadku.

Zaczęła studia dwa lata temu, ponieważ musiała zawiesić studia z powodu wypadku i rehabilitacji. Mimo wszystko żyła pewna siebie i szczęśliwa, nie wspominając o osobie, która zraniła ją najbardziej w przeszłości.

Zbliżała się godzina szesnasta, więc bar miał zostać otwarty za godzinę. Ubrała jak zawsze czarne rurki, biały t-shirt z jakimś nadrukiem, na to czarną bluzę i skórzaną kurtkę. Spakowała swoją czarną torbę z logiem zespołu i opuściła mieszkanie, które wynajmowała ze swoim przyjacielem JiHo, który był starszy od niej o cztery lata.

Nie interesowała ich różnica wieku, byli po prostu przyjaciółmi. Woo pracował w wytwórni płytowej jako tekściarz po tym, jak to jego zespół się rozpadł.

Yuki wraz z JiHo mieszkali na szóstym piętrze, dlatego w ich budynku znajdowała się winda. Oczywiście w każdym wieżowcu jest winda. Ale ten miał tylko siedem pięter, nie tak jak inne drapacze chmur. W tym budynku była, ponieważ został przystosowany dla osób niepełnosprawnych.

Blondynka zjechała windą na dół. Kiedy jeszcze czekała na nią na swoim piętrze, włożyła sobie słuchawki do uszu i włączyła muzykę. Wsunęła dłonie do kieszeni bluzy i opuściła budynek. Skierowała się w stronę centrum osiedla, ponieważ chciała wejść do kawiarni, gdzie pracowała jej młodsza przyjaciółka KookYe, zwana pieszczotliwe Kookie.

Jednak odwróciła się w stronę parkingu. Odjeżdżał stamtąd samochód przeprowadzkowy. Wzruszyła lekko ramionami, ponieważ nie obchodziło ją to. Powtarzała sobie: Ludzie przychodzą i odchodzą.

Nie mówiła wtedy o JunHong'u, ale ogółem. Wróciła do swojego celu, żeby dotrzeć do kawiarni przed zamknięciem.

Wyciągnęła słuchawkę z jednego ucha i weszła do środka. Od razu usłyszał pisk swojej przyjaciółki. Blondynka podeszła do lady, a niska szatynka wybiegła zza lady i rzuciła jej się na szyję.

- Yuki, stęskniłam się za tobą! - powiedziała entuzjastycznie.

- Widziałyśmy się wczoraj przed dziesiątą - przytuliła ją i klepnęła kilka razy ją po plecach.

Widząc jej zniesmaczoną minę, westchnęła.

- Ciebie też miło widzieć – dodała.

- To, co zwykle? - zapytała i wróciła za ladę.

- A możesz dać, mam ponad pół godziny - powiedziała Yuki i oparła się o blat.
KookYe została zawołana na zaplecze i wróciła po dziesięciu minutach. Szybko wykonała zamówienie dla przyjaciółki i podała jej plastikowy kubek, zaklejony od góry i zieloną słomkę. Natomiast na ladzie leżały już pieniądze.

- Czarna herbata, sok truskawkowy i pomarańczowe kuleczki. Do tego zielona słomka - powiedziała zadowolona ze swojej pracy.

- Rozpieszczasz mnie - uśmiechnęła się lekko głupkowato.

Obie roześmiały się.

- Kończę dzisiaj wcześniej, ponieważ szef ma urodziny chrześniaka, a samej mnie nie zostawi. Czy mogę...

- Zico nie ma w domu, a odprowadzić mnie możesz - przerwała jej, wbijając zieloną słomkę w kubek.

- Jak ty mnie znasz - zaśmiała się.

- To już idź się przebrać, a ja przewieszę plakietkę – rozkazała.

- Biegnę! - powiedziała szatynka.

Młodsza wykonała polecenie dwudziestopięciolatki i wróciła po kilku minutach, a za nią jej szef, który jak zawsze się uśmiechał.

- Do widzenia dziewczyny - powiedział, zamykając drzwi za nimi.

Po pożegnaniu się z mężczyzną, udały się do baru, gdzie pracowała starsza. Całą drogę przegadały o zwyczajnych bzdurach. Musiały się pożegnać przed wejściem i rozdzieliły się, mówiąc krótko: napiszę – odpiszę.

Yuki zbiegła po schodkach do piwnicy, otwierając ciężkie drzwi. Bar znajdował się w chłodnej piwnicy, gdzie latem panowała idealna temperatura, a jesienią taką jak ta i zimą było bardzo ciepło.

Blondynka pomachała barmanowi, którego znała już długo i weszła na zaplecze. Podeszła do zardzewiałej szafki i wsadziła do niej torbę. Ściągnęła bluzę wraz z kurtką i zawiesiła je na wieszaku. Zabrała granatową koszulkę i przebrała ją szybko, dopóki nikogo na zapleczu nie było.

Zawiązała na swoich krzyżach sznurki z czarnego fartuszka i zamknęła szafkę, na której widniał napis Lee Yuki. Spojrzała na inną szafkę, która kiedyś należała do drugiego barmana, ale ten odszedł z powodów zdrowotnych.

Na szafce było napisane Choi JunHong.

- Ale zbieżność nazwisk - szepnęła do siebie z lekką pogardą wobec tego imienia.

- Yuki, szef chce cie widzieć w biurze - powiedział barman, wchodząc do pomieszczenia.

- Już idę - wyrzuciła pusty kubek do kosza i poszła na rozmowę z szefem.

Zapukała delikatnie w drewniane drzwi i po usłyszeniu polecenia, weszła do środka. W pomieszczeniu oprócz szefa był jeszcze jeden wysoki chłopak. Nie widziała jego twarzy, więc podeszła bliżej. Ukłoniła się przed szefem, ale ciągle czuła na sobie spojrzenie nieznajomego.

- Witaj Yuki. Mam do ciebie ogromną prośbę - powiedział mężczyzna w podeszłym wieku.

- Słucham pana - podniosła się i wpatrywała w swojego pracodawcę.

- To jest Choi JunHong. Od dzisiaj będzie naszym drugim barmanem. W końcu dzisiaj mamy mecz, a YoungJae sam nie wyrobi na całym barze – powiedział.

Lee odwróciła się w stronę nowego współpracownika. Chciała powiedzieć: Miło cię poznać. Jednak głos utkwił jej głęboko w gardle.

- O-oppa? - wykrztusiła ledwo.

Obok niej stał jej przyjaciel z dzieciństwa, którego nie spodziewała się już nigdy spotkać w swoim życiu. Choi wpatrywał się w nią z równie wielkim niedowierzaniem.

Zmieniła się, wypiękniała - powiedział sobie w myślach.

Yuki założyła kosmyk za ucho. To jest niemożliwe - powiedziała sobie w myślach i przygryzła wargę.

- Miło cię widzieć – wydukał.

- Ciebie też. Co u ciebie słychać? - zapytała całkowicie obojętnie.

- Nic takiego. Przeprowadziłem się na tę osiedle, po śmierci rodziców z siostrą, która bardzo to przeżywa, wczoraj. I studiuje AWF. Wiesz, wyładniałaś - dodał lekko speszony.

Zaśmiał się mężczyzna.

- Nie zapominajcie o mnie – powiedział, udając załamanego.

- Przepraszam najmocniej - spojrzała na niego.

- Yuki, dzisiaj MinSeo nie będzie, więc dzisiaj niestety JunHong będzie ci pomagać, a ja, osobiście stanę za barem – powiedział.

- Dobrze, nie ma do dla mnie problemu - powiedziała obojętnie.

Blondynka odwróciła się i opuściła pomieszczanie. Nie mogła się powstrzymać i pobiegła do łazienki zwymiotować. Wraz jego twarzą, wróciły też wspomnienia, które powodowały ból głowy i przewracanie się żołądka.

- Czemu on wrócił? - zapytała samą siebie.

Tego dnia pracy było naprawdę sporo, ponieważ dzisiaj odbył się mecz piłki nożnej między Koreą Południowa a Japonią, czego skutkiem było zgromadzenie się fanów.

YuKi była bardzo lubiana przez stałych gości, ponieważ pracowała w tym miejscu naprawdę długo. Uśmiech nie schodził z jej twarzy, a na komplementy i flirty odpowiadała krótkim śmiechem.

Natomiast JunHong ciągle przyglądał się dziewczynie, mając na twarzy lekki uśmiech. Szef owej dwójki był bardzo zadowolony, potrafili poradzić sobie z tak dużą ilością gości.

Około godziny pierwszej w nocy, bar opuścili ostatni klienci, a kelnerzy i barmani mogli odetchnąć z ulgą. Wszyscy usiedli przy jednym stoliku i właściciel postawił każdemu napój. Każdy mógł odpocząć na chwilę, po czym musieli zabrać się za sprzątanie, napisać zamówienie i dopiero mogli opuścić piwnicę.

Blondynka spokojnie wycierała podłogę w głównym pomieszczeniu i postawiła odpowiednio krzesła na stolikach. Poszła na zaplecze, że umyć wszystkie kufle, kieliszki i szklanki. Przyłączył się do niej YoungJae, który był głównym barmanem w lokalu.

- Zauważyłaś, że ten nowy przyglądał się tobie. Chyba wpadłaś mu w oko - zaśmiał się.

- Nic z tych rzeczy. Po prostu znaliśmy się w dzieciństwie - odparła oschle.

- Nie musisz być taka niemiła - przewrócił oczami.

Lee już mu nie odpowiedziała, tylko zajęła się pracą.

Było ledwo po drugiej w nocy, kiedy pracownicy żegnali się z szefem przed wejściem do baru. Podziękował im również za ciężką pracę i wręczył im dodatkowe wynagrodzenie.

Przez chwile rozmawiali jeszcze o następnym dniu i meczu piłki siatkowej za dwa dni. W tym miesiącu mogli sobie trochę więcej dorobić.

- Czy któryś z was może odprowadzić YuKi do domu? Lepiej, żeby dzisiaj nie wracała sama do domu - powiedział mężczyzna w podeszłym wieku.

- Podwiozę ją. Mieszkam niedaleko - odezwał się Choi.

- Poradzę sobie – prychnęła.

- YuKi-ya, to polecenie ostatnie od szefa.

- Prosiłam, by szef mnie tak nie nazywał - oburzyła się.

- JunHong, zabierz ją ze sobą - uśmiechnął się.

- Dobrze - ukłonił się i zwrócił się do blondynki. - Tam mam samochód.

YuKi nie miała wyboru, więc skłoniła się przed szefem i starszym kolegą z pracy, po czym oddaliła się z blondynem. Szła w ciszy, nie mając ochoty rozmawiać. Ku jej zdziwieniu JunHong okazał się dżentelmenem i otworzył jej drzwi do czarnego Nissana, który jak pamiętała, należał do jego rodziców.

Zamknął drzwi i usiadł za kierownicą. Oboje milczeli, jednak w czasie drogi próbował zadawać jej pytania, co u niej słychać, co studiuje, mieszka z kimś czy sama, jak jej zdrowie. Dziewczyna w końcu nie wytrzymała.

- Zamknij się i wysadź mnie! Nie widzisz, że nie mam najmniejszej ochoty z tobą rozmawiać! - spojrzała na niego wściekła.

Blondyn zatrzymał nagle pojazd i spojrzał na nią zarówno zdziwiony, jak i przestraszony.

- YuKi... - szepnął.

Odpowiedziała mu tylko pokręceniem głową i wyszła z samochodu. Ten jednak wyszedł z pojazdu i pobiegł za nią.

- Wytłumacz mi, dlaczego taka jesteś?! - wrzasnął.

Lee zatrzymała się i odwróciła lekko głowę.

- Dalej nie rozumiesz? Nienawidzę cię - powiedziała oschle.

- Jak to...? - wykonał krok w jej stronę.

- Przypomnij sobie, co złamałeś - rzuciła i pobiegła do bloku, zostawiając zakłopotanego chłopaka.

Kiedy dotarła do domu, trzasnęła drzwiami wejściowymi, co obudziło jej współlokatora, który zasnął na kanapie, oglądając film. Natomiast blondynka poszła do kuchni i oparła się o stół, próbując się uspokoić, ale cała drżała.

Białowłosy przyszedł do niej zaspany i ziewając, zasłaniając dłonią usta. Kiedy dostrzegł, że ma drgawki, szybko podał jej sok. Pomógł jej usiąść, żeby się nie przewróciła się. Zawsze, gdy coś jej się działo, potrafił w sekundzie oprzytomnieć lub wytrzeźwieć.

- Co się stało? - zapytał, siadając obok.

- Moim nowym współpracownikiem jest JunHong - spojrzała na ciecz w szklance.

- Jakim cudem on tu? - zdziwił się.

- Jego rodzice zmarli i przeprowadził się do bloku obok z siostrą - westchnęła. - Szef się uparł, żeby mnie odwiózł.

- Więc jechaliście na około, więc miał czas, żeby cię wkurwić - oparł się o stół.

- Żebyś wiedział - dopiła sok. - Idę spać.

- Jakby co, to krzycz.

JiHo wstał i cmoknął ją w głowę, po czym poszedł do swojego pokoju. YuKi podobnie jak on udała się do swojego pokoju i od razu się położyła się. Nie miała siły, by wziąć prysznic ani się przebrać. Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła, tuląc swoją poduszkę.