|Trust me.| - ONE-SHOT.

Blondynka siedziała na huśtawce i delikatnie bujała się, zaciskając dłonie na lekko przyrdzewiałych łańcuchach. Wpatrywała się w piasek, który był jeszcze mokry po nocnej burzy. Słońce dopiero zawisło na niebie, budząc swoimi słabymi promieniami pierwsze istoty. Jak na tą porę przystało, z ust dziewczyny wydobywała się para. Późną jesienią wszyscy ubierali się ciepło, kolorowe dywany stworzone z liści zostały już zagrabione, a zielona trawa zaczęła tracić swoją barwę przez nocne przymrozki.

Dziewczyna sięgnęła do kieszeni kurtki po telefon. Godzina na wyświetlaczu sprawiła, że podniosła się i ruszyła przed siebie wąską alejką, która przyłączała się do innej, szerszej. Nim się obejrzała, już podchodziła do ogrodzenia, na którym wisiała tabliczka "Park Jaśminów". Szła chodnikiem, który ciągnął się bardzo długo.

Na drodze, którą sobie obrała, zaczęła łączyć się z drogami wielu innych osób, którzy zarzucali na nią swoje spojrzenia. Nie była taka jak oni, nie była tego samego pochodzenia. Nie była, co najważniejsze Azjatką, tylko Europejką, która trafiła tu przez złe zrządzenie losu. Było jej dobrze tam, gdzie miała przyjaciół, rodzinę i szkołę.

Blondynka założyła szybko okulary przeciw słoneczne, żeby schować swoje zielone tęczówki. Nie lubiła komentarzy ludzi, którzy w mniejszym lub większym stopniu byli rasistami. Pojawiając się w tym mieście, zaburzyła porządek rzeczy, ale to nie była jej wina.

Nagle tuż przed nią wyrosną mniejszy ryneczek, który był miejscem spotkań wielu ludzi. To kochanków, to spacerowiczów, to ludzi śpieszących się do pracy i szkoły. Obowiązek szkolny nie dotyczył jeszcze dziewczyny, ponieważ pojawiła się w tym kraju zaledwie dwa dni temu i zaczynała tutejszą szkołę dopiero w poniedziałek.

Zielonooka weszła do piekarni, w której zakupiła świeże pieczywo i odwróciła się, żeby wyjść, lecz uderzyła swoim małym noskiem w czyjś tors. Mimo cudownego zapachu odsunęła się błyskawicznie. Skłoniła się przed dwudziestokilkuletnim letnim blondynem, wypowiadając ciche „przepraszam”.

Mężczyzna zaśmiał się i podniósł ją. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech. Pokręcił głową z niedowierzaniem, przyglądając się jej.

- Nie jesteś stąd – skomentował.

- Taa – mruknęła.

Europejka chciała wyminąć blondyna, który ciągle się śmiał. W końcu wyminęła, korzystając z „zagrywki”, którą nauczyła się podczas wychowania fizycznego w swojej starej szkole. Opuściła sklep, jednak nie odeszła daleko, ponieważ tuż przy niej pojawił się ten sam Koreańczyk, który droczył się z nią chwile temu w piekarni, tylko tym razem miał maskę na twarzy.
- Więc powiesz mi, skąd jesteś? - zapytał, a w jego głosie dało się wyczuć ekscytacje.
Zielone tęczówki dziewczyny powędrowały na zakupy nieznajomego. Miał naprawdę dużo zakupu, w porównaniu do niej.

- Nie rozmawiam z nieznajomymi - powiedziała szorstko i przyśpieszyła tempa.

- Przepraszam. Nazywam się Kim NamJoon, a ty? - zastąpił jej drogę.

- Pauline. Pauline Stein - mruknęła niezadowolona z jego zachowania.

- Francuska? Włoszka? - przyglądał jej się uważnie.

- Pół-Niemka, pół-Polka - westchnęła, zastanawiając się, czemu mu odpowiadała.

- Uroczo – dodał.

- Możesz mnie przepuścić? Śpieszę się - przestąpiła z nogi na nogę.

NamJoon zauważył wystającą z jej kieszeni komórkę. Wyciągnął ją i szybko wykonał jakieś połączenie, jednak po sygnale odłożył komórkę na miejsce. Na twarzy Pauline rysowała się złość, więc żeby załagodzić sytuację, Kim skłonił się lekko.

- Przepraszam, czy mogę cię odprowadzić cię do domu? - zapytał.

- A idziesz w tą samą stronę? - spojrzała na niego pod kątem.

- Szczerze mówiąc, powinienem iść całkowicie w przeciwną, jednak chciałbym cię odprowadzić, o ile się zgodzisz - oczy blondyna dosłownie się śmiały.

- Nawet jak się nie zgodzę, to ty pójdziesz za mną - skomentowała jego zachowanie. - Dobrze.

Ucieszony Koreańczyk szedł obok nowej koleżanki, próbując z nawiązać jakikolwiek wspólny temat, jednak nie udawało się. Dostrzegł, iż Stein coś trapi coś, przez co nie chciała rozmawiać. Widząc przejeżdżający samochód i kałużę, szybko przyciągnął blondynkę do siebie i odwrócił się z nią, tak że jego plecy zostały ochlapane przez brudną wodę z kałuży. Zielonooka zacisnęła mocno powieki i dłonie w pięści na jego torsie, wdychając zapach NamJoon'a.

- Wszystko w porządku? - zapytał.

Nie odpowiadała mu tylko, wdychała jego zapach. Dopiero po chwili odsunęła się zarumieniona.

- Tak, tak - mruknęła.

- To dobrze - odparł i zaczął poprawiać sobie kurtkę.

- Jesteś cały mokry – dodała.

- To nic - zaśmiał się.

- Nie chce byś, był chory przeze mnie - spojrzała w bok.

Pauline przełknęła ślinę i złapała go za rękaw kurtki, po czym pociągnęła go w stronę swojego domu. Jej zachowanie wywołało zdziwienie w mężczyźnie, a jeszcze większe, kiedy wepchnęła go do swojego domu. Dostrzegł jedynie kartkę na drzwiach frontowych, na której było napisane coś w innym języku.

Kiedy Europejka ściągała ubranie wierzchnie, oznajmiła, że łazienka jest u góry po prawej i zaraz przyniesie mu ubrania na zmianę. Nie zdążył jej odpowiedzieć, ponieważ zdążyła wbiec po schodach. Koreańczyk posłusznie udał się do łazienki i ściągnął kurkę razem z bluzą, po czy ściągną koszulkę, ukazują w ten sposób wyrzeźbione mięśnie brzucha. Westchnął ciężko, ukazując swoje zrezygnowanie, kiedy do pomieszczenia weszła blondynka, która myślała, że zdąży, nim ten się rozbierze. Miała lekko otwarte usta i szeroko rozwarte powieki. Nie zauważył jej, ponieważ wycierał twarz ręcznikiem. Musiała ugryźć się w język, żeby się opamiętać. Czym prędzej położyła ubrania na szafce i opuściła pomieszczenia równie szybko. Odetchnęła z ulgą, dopiero kiedy znalazła się w kuchni, gdzie przygotowała ciepłą herbatę.

Kim przyszedł do niej po paru minutach, będąc lekko zawstydzony sytuacją, która zaistniała. Żadna Koreanka nie zachowywała się tak, dlatego też intrygowało jej zachowanie. Była inna, pewniejsza siebie i uparta, co naprawdę mu się podobało.

- Skąd masz ubrania w moim rozmiarze? - zapytał, przerywając ciszę.

- Mój kuzyn będzie mieszkać ze mną i z moim ojcem - odparła cicho.

- Tylko z ojcem? - zdziwił się.

Dziewczyna odwróciła się w jego stronę, ale słysząc jego słowa, zatrzymała się. Jej oczy otwarła się szerze, usta, jak i dłonie zaczęły jej drżeć, przez co upuściła kubek ze wrzącym naparem. Blondyn dopiero teraz dostrzegł jej zielone tęczówki, które zadziałały na niego jak hipnotyzer. Z transu wyrwał go jęk blondynki, kiedy ciepła ciecz dotknęła jej stóp, czego skutkiem było przerwanie ich kontaktu wzrokowego. NamJoon czym prędzej posadził ją na blacie, po czym uprzątnął szkło oraz herbatę.

- Oparzyłaś się? - zapytał, mocząc ręcznik zimną wodą z kranu.

- Nie, chyba nie – mruknęła.

Pauline ściągnęła ze swoich stóp czarne skarpetki. Miała tylko lekko poczerwieniałe palce. Odetchnęła z ulgą, przymykając powieki. Mężczyzna korzystając z okazji, położył na jej stopach mokry ręcznik.

- Mieszkam z ojcem, ponieważ moja matka zginęła w katastrofie lotniczej – westchnęła.

- Rozumiem, nie musiałaś mówić. W ogóle przepraszam za moje pytanie - uśmiechnął się słabo.

- Gorzej będzie, kiedy pójdę do szkoły, jak będą o wszystko wypytywać - przerzedziła dłonią włosy.

- Do szkoły?! To ile ty masz lat?! - zdziwił się.

Stein zrozumiała jego pytanie.

- Postarzyłeś mnie! No dzięki! - zaśmiała się lekko. - Jestem w ostatniej klasie liceum, jednak mam osiemnaście lat. W moim kraju jest inne szkolnictwo. Dlatego czuje się nieswojo.

- Rozumiem - napal herbaty do drugiego kupka i podał jej.

- Wiesz, dziękuje ci - uśmiechnęła się, zabierając kubek. - Jesteś pierwszą osobą, z którą tak szczerze rozmawiam.

- To miłe - odparł, czując jakąś satysfakcje.

Kiedy dziewczyna przestała czuć pieczenie palców, przyrządziła im śniadanie, które zjedli w średniej wielkości salonie. Wszystkie meble były nowe, urządzenia elektroniczne też, zostały tylko stare ramki ze zdjęciami. Rozmawiali szczerze, że ona jest narodowości Polskiej i jest tutaj przez prace ojca, który ma wrócić około dwudziestej. Natomiast Koreańczyk opowiedział, że ma mały zespół i to jest ich pasja, którą ciągle chcą rozwijać. Powiedział też, że wszyscy nazywają go RapMonster, na co dziewczyna zaśmiała się. NamJoon zrozumiał, że musi jej to udowodnić, więc pokazał jej, jak potrafi rapować. Zdziwiona i oczarowana jego talentem, długo milczała, po czym zaczęła klaskać. Z lekko zawstydzoną miną powiedziała, że przyjaciele nazywali ją HugMonster, ponieważ bardzo często tuliła się do wszystkich, aczkolwiek tu nie ma nikogo i jej przezwisko odchodzi w niepamięć.

- Jeśli chcesz, możesz zawsze się do mnie zwrócić o wszystko. Jeśli nie będę odbierać telefonu, dam ci swój adres - wyciągnął telefon i wysłał jej w wiadomości swój adres. - O boże jak już późno! Muszę iść, ponieważ ci idioci już pewnie są głodni.

Po tych słowach, pobiegł na górę po swoje rzeczy i zakupy.

- Możesz zachować te ubrania - powiedziała, czekając na niego przy drzwiach frontowych.

- Bardzo dziękuję - powiedział i założył swoje adidasy.

Dziewczyna włożyła jego mokre ubrania do większej reklamówki i podała mu z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Do zobaczenia – powiedział.

- Dobrze, do zobaczenia - odparła i zamknęła za nim drzwi.

~*~

Nastał w końcu poniedziałek i Pauline udała się do szkoły. Czuła się kompletnie bezbronna i obca. Kiedy przez cały dzień wszyscy wypytywali ją o najprzeróżniejsze rzeczy, w końcu stało się to, czego się spodziewała. Grupka klasowych urwisów i tych z innych klas, zaczęli znęcać się nad tą „nową”. Po zajęciach, gdy było już naprawdę źle, pewien brunet stanął w jej obronie.

Zabrał ją do łazienki, gdzie zmył z jej ręki rasistowskie słowa, które napisali jej długopisem, po czym zostali w klasie i rozmawiali.

- Jak to! Powinni darzyć szacunkiem osobę starszą! - oburzył się JeongGuk.

- To tylko pare miesięcy. Nie zależy mi na tym – westchnęła.

- Nie skrzywdzą cię więcej. Od jutra siedzisz ze mną w ławce - uśmiechnął się.

Nieoczkowanie przytulił Polkę, która zdziwiła się, ale nie odsunęła go, tylko wtuliła się w niego.

- Dziękuje, ale mogę mówić ci Oppa? - zapytała.

- Nie powinnaś, ale jeśli chcesz - zaśmiał się.

- Dziękuję.

- Wracasz do domu? Odprowadzę cię - odsunął się.

- Przepraszam, ale muszę iść w jedno miejsce. Obiecałam jednej osobie, której ufam - zabrała swój plecak.

- Mi nie ufasz? - zmartwił się.

- Ufam, jednak jego poznałam jako pierwszego w tym kraju i zaufałam mu pierwszemu. Ty jesteś drugi - powiedziała i na pożegnanie cmoknęła go w policzek, po czym wybiegła z sali.

~*~

Blondynka szła przed siebie, spoglądając na swój telefon. Szukała adresu NamJoon'a, który zaprosił ją do siebie. Jednak nie wiedział, że dziewczyna ma problemy z orientacją w terenie, zwłaszcza w nowym miejscu. Usilnie szukała adresu, kiedy usłyszała rozmowę grupki dziewczyn.

- Ciekawe, czy wyjdą się chociaż przywitać - powiedziała jedna.

- Chciałabym porozmawiać z NamJoon'em - odparła druga.

NamJoon'em? Oszukał mnie? Nie powiedział, że jest tak sławny... - pomyślała, ściskając w dłoni komórkę. Przymknęła oczy i odwróciła się, żeby udać się w stronę domu.

Wróciła spokojnie do domu, czując się oszukana. Nie odpowiadała na wiadomości zmartwionego Kim'a, a tym bardziej nie odbierała połączeń. Była na niego zła, ale jeszcze bardziej na siebie, że pozwoliła sobie zaufać obcej osobie.

~*~

Od tamtego dnia minęło prawie dwa tygodnie. Kuzyn Stein przyleciał do kraju i kiedy nie był w pracy, był jej jedynym towarzystwem. W szkole rozmawiała tylko z JeongGuk'iem, z którym bardzo się zbliżyła, a szkolni chuligani dali jej spokój, chociaż widział i czuła zazdrość dziewczyn. Dzięki chłopakowi poczuła się lepiej, nawet zaczęła traktować go jak przyjaciela. On również uznał ją za przyjaciółkę i spędzali ze sobą naprawdę dużo czasu, czy to w szkole, czy po zajęciach.

Niedługo miał odbyć się sprawdzian, dlatego Polka zaprosiła kolegę do swojego domu, gdzie mogli się wspólnie pouczyć. Przygotowała herbatę i trochę słodkości, po czym rozłożyli się w salonie.
Po kilku godzinach nauki, rozległ się dzwonek. Dziewczyna poszła otworzyć, ale nie spodziewała się nikogo o rej porze. Kiedy otwarła, zezłościła się.

- To tu robisz?! - wyszła przed dom, zamykając drzwi.

- Czemu mnie ignorujesz?! - oburzył się Kim.

- Bo mnie oszukałeś! - powiedziała zła.

- O czym ty mówisz?! - zdziwił się.

- „Nie jestem nikim ważnym”, „jestem prostym raperem”! To twoje słowa! A czego się dowiedziałam? Że jesteś jedną z najsławniejszych osób w tym kraju!

- Przepraszam... - odparł ze skruszoną miną.

- Zaufałam ci, jako pierwszemu. Teraz wiem, że tylko jednej osobie mogę ufać - weszła do domu i zamknęła drzwi.

Blondynka osunęła się po drzwiach i rozpłakała. Jej szloch usłyszał JeongGuk, który od razu podbiegł do niej, wypytując, co się stało. Powiedziała tylko, że teraz już nie wie, komu może ufać. Przytulił ją i pomógł jej przejść na kanapę, gdzie uspokajał ją, dopóki nie zasnęła i nie wrócił jej kuzyn, który mu podziękował.

~*~

Kilka dni później, Pauline wracała z zakupów, kiedy zaczepiła ją grupka dziewczyn, które mówiły o niej „to ta, która była wtedy z NamJoon'em!”. Dziewczyna była zdziwiona i przestraszona. Nie wiedziała, co powinna zrobić i dała się pobić.

Blondynka usiadła na kanapie i rozglądała się. Zrozumiała, że znajduje się w swoim starym domu, a tuż przed nią w fotelu siedziała jej matka. Omal nie rozpłakała się, gdyby nie władczy ton kobiety.

- Mówiłam ci! Żeby zawsze rozmawiać i rozwiązywać sytuacje! A co robisz?!

- Przepraszam, mamo – powiedziała.

- Każda twoja wiadomość z nim, twój nieświadomy uśmiech, widząc jego wiadomość! Nawet jak się nie odpisywałaś, cieszyłaś się, że napisał! Był szczery! Chciał cię chronić przed swoją karierą! Gdybyś mu zaufała do porządku, nie było, by tego! - krzyczała zła.

- Masz rację. Jednak jestem głupia – westchnęła.

- Porozmawiaj z nim. I przyznaj się, że poczułaś coś do niego. Mnie nie oszukasz.

- Wiem mamo, kocham cię - podeszła do kobiety i wtuliła się w nią. - Dziękuje.

- Więc się obudź! - zaśmiała się.

Dziewczyna otwarła powoli oczy, nie była w szpitalu tylko w jakimś mieszkaniu. Usiadła powoli i zauważyła śpiącego w fotelu JeongGuk'a. Chciała wstać, ale syknęła z bólu, co wybudziło jej przyjaciela. Ten usiadł zmartwiony obok niej i położył ją.

- Co się stało? - zapytała zdezorientowana.

- NamJoon znalazł cię pobitą niedaleko, po czym on sam zamknął się w pokoju - westchnął, spoglądając na drzwi. - Powiedział mi wszystko, w końcu jest moim przyjacielem.

- Muszę z nim porozmawiać - powiedziała stanowczo.

- Lepiej nie. Pójdę po nowe opatrunki - oznajmił i wyszedł z pokoju.

Polka z ogromną trudnością wstała i zapukała delikatnie. Mężczyzna odparł nie miło, żeby nie wchodzić, ale ona i tak weszła. Kim zdziwił się i zmartwił jej widokiem. Wstał szybko i złapał ją za ramiona.

- Jak się czujesz? - zapytał zmartwiony.

- Przepraszam... Za to, co zrobiłam... I ....

- Nie musisz za nic przepraszać. Powinienem od razu ci powiedzieć - przerwał jej.

- Ale...

- Dziwne, że chodziłaś do klasy z Kooki'm i nawet się spotykaliście, a nie wiedziałaś, że jest sławny - nie dał jej dość do słowa.

- Domyśliłam się, kiedy dziewczyny z klasy zbijały mnie wzrokiem - powiedziała szybko.

- Jednak nic ci nie...

- Przepraszam - tym razem ona mu przerwała.

Nim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, stanęła na palcach i dotknęła swoimi drobnymi wargami jego usta. NamJoon zdziwił się, ale objął ją i delikatnie musnął jej usta, co od razu odwzajemniła.
Odsunęli się od siebie, kiedy usłyszeli, odchrząkniecie chłopaka, który lekko tupał nogą.
- Miałaś leżeć! - powiedział zły.

- Przepraszam - opuściła głowę.

Blondyn szybko ją przytulił i pomógł usiąść. Trzymała mocno jego dłoń, kiedy młodszy zmieniał jej opatrunki. Na jej szczęście, nic nie miała złamanego. Tylko trochę zadrapań i siniaków.
Następnego dnia, Kim zawiózł dziewczynę do domu i przeprosił jej krewnych za ten incydent i obiecał, a nawet przysiągł, że nie pozwoli jej skrzywdzić więcej. Nie spodziewał się bowiem, że ojciec jego nowej dziewczyny jest tak wyrozumiały. Potem powiedział rozbawionym głosem: Jakbyś ty widział, ile ona wdawała się w bójki w naszym kraju! Normalnie szok, że tym razem to nie jej wina! Na twarzy zielonookiej pojawiły się purpurowe wypieki. Złapała swojego zdezorientowanego chłopaka do jej pokoju, gdzie leżeli długo na jej łóżku, tuląc się do siebie i spoglądając sobie co jakiś czas w oczy.

- Wiesz, że uwielbiam twoje oczy? - powiedział, uśmiechając się uroczo.

- Co ty gadasz, są okropne - zasłoniła ręką oczy.

NamJoon zabrał rękę z jej oczu i delikatnie musnął jej usta. Pocałunek odwzajemniła, zamykając swoje powieki. Jednak otwarła je, kiedy odsunął swoje usta od jej.

- Są piękne i nie słyszę sprzeciwu - powiedział, po czym zaśmiał się.