#7 |I need you.| - JungKook.

Tytuł: Potrzebuję Cię.

Autor: Hug Monster

Zamówienie: tak: Umma

Gatunek: romans, dramat

Rodzaj: Scenariusz

Ostrzeżenia: ---

Główny Bohater: Jeon JeounGuk

Zespół: BTS

Liczba słów:  734

N/A: to już ostatnie zamówienie dla mojej kochanej Ummy. Myślę, że spodoba się i bedziesz zadowolana ze swoich wszystkich zamówień. 

Tutaj też zapowiem, iż odbędzie się coś takiwgo jak "Tydzień SungGyu!". W jednym tygodniu pojawi się opowiadanie 3-częściowe opowiadanie z właśnie nim. Tym razem jest to zamówienie i prezent w jednym, ponieważ dla Kookiś/Chingyu zrobie wszystko ❤ w Listopadzie odbędzie się coś podobanego, tylko że z Taemin'em. A Grudzień to zagadka. Dziekuje bardzo za uwage i zapraszam do czytania ❤

Piękne przed południe. Słońce znajdowało się już w zenicie, promienie oświetlały plac zabaw, na którym bawiły dzieci w różnym wieku. Siedziałaś na ławce, która była skąpana w cieniu, czekając na swojego ukochanego. Uśmiechałaś się delikatnie, głaszcząc swój brzuch. Byłaś w piątym miesiącu ciąży. Nie mogliście się oboje doczekać narodzin dziecka.

Twoja ciąża była już normom dla lekarzy, czyli wpadka nastolatków. Nie mieliście nawet osiemnastu lat, kiedy odbyliście pierwszy stosunek i od razu wpadliście. Na szczęście wasi rodzice byli wyrozumiali i bardzo wam pomagali.

Dzisiejszego dnia miałaś umówioną wizytę. Na każdej był z tobą JeongGuk, który bardzo się ucieszył tym faktem, iż zostanie ojcem dziecka swojej ukochanej.

Niestety zaczęłaś się martwić, kiedy spóźniał się. Podniosłaś się z drewnianej ławki i przeszłaś kawałek. Rozejrzałaś się i nagle zamarłaś. Zobaczyłaś, jak twój ukochany całuje się z inną dziewczyną. W twoich oczach zebrały się łzy, które spłynęły po policzkach i opadły na ziemię. Nagle dostrzegł cię, przestraszył się i zaczął iść w twoim kierunku.

Pokręciłaś głową, przeklinając siebie w duchu, że dałaś mu się tak omotać. Odwróciłaś się bardzo szybko, robiąc parę kroków do przodu. Niestety stanęłaś na drodze rowerzysty, który spadł na ciebie. Upadłaś na ziemię i czułaś niewyobrażalny ból. Krzyczałaś i trzymałaś się za brzuch, widziałaś szatyna, który trzymał twoją rękę i wołał twoje imię oraz błagał o pomoc.
W końcu straciłaś przytomność.

Obudziłaś się i jak gdyby nigdy nic usiadłaś. Byłaś bardzo rozkojarzona. Rozejrzałaś się po białym pomieszczeniu. Znajdowałaś się w sali szpitalnej. Przeraziłaś się i spojrzałaś w dół. Nie miałaś brzucha. Łzy napłynęły do twoich oczu, a kiedy krzyknęłaś, spłynęły po twoich policzkach.
Kiedy się uspokoiłaś, zrozumiałaś, że nikt się nie pojawił. Skoro jesteś w szpitalu, ktoś musiał słyszeć. Mimo że za oknami było ciemno. Wstałaś i podeszłaś do drzwi. Wtedy kątem oka dostrzegłaś, kogoś na swoim łóżku.

Leżałaś tam ty. Podpięta do aparatury. Krzyknęłaś na całe gardło i zrozumiałaś, że stałaś się duchem. Kiedy coraz bardziej się bałaś, wskaźnik na ekranie monitora szalał. Przełknęłaś ślinę. Chciałaś żyć, chciałaś zobaczyć JeongGuk'a. Choćby ten ostatni raz.

Spojrzałaś na szafkę i uspokoiłaś się. Były tam twoje ulubione kwiaty, co oznaczało, że był nie dawno. Nad szafką widniał kalendarz. Byłaś w śpiączce pół roku.

Dostałaś ostatnią szanse? Czy masz okazje się tylko pożegnać z ukochanym? Zadawałaś sobie te pytania w kółko, aż wyszłaś z pomieszczenia. Nie ważne, dlaczego jesteś teraz pół-martwa, chciałaś go znaleźć.

Wyszłaś z budynku i wyszłaś na ulice. Miałaś szczęście, że nikt cię nie widział, ponieważ byłaś w samej pidżamie. Szłaś przed siebie, myśląc czy w ogóle go znajdziesz. Jednak czułaś, że gdzieś tam jest, że jest przygnębiony.

Szłaś bardzo długo, aż zobaczyłaś go po drugiej stronie ulicy. Krzyknęłaś jego imię. Usłyszał cię. Rozpoznał twój głos i spojrzał w twoim kierunku przerażony. Zaczął się cofać, aż odwrócił się i odszedł.

Przygryzłaś wargę ze złości, ponieważ przejście dla pieszych było za daleko.

- Skoro jestem duchem... - powiedziałaś do siebie.

Wybiegłaś na ulice. Tak jak się spodziewałaś, przeniknęłaś przez wszystkie pojazdy. Biegłaś ulicą za ukochanym, kiedy zatrzymałaś się. W uliczkę, w którą wszedł była pusta. Wtedy dopiero dostrzegłaś, że zaniedbał się. Nie zauważał, że trąci ludzi. Rozpłakałaś się i złapałaś go za rękę.

- JeongGuk... - szepnęłaś.

Chłopak od razu się odwrócił i wystraszył się, ale jednocześnie rozczulił.

- ____, tak bardzo cię przepraszam... Ona mnie szantażowała, że zrobi ci krzywdę, aż stało się... - rozpłakał się.

- Kochanie... - położyłaś dłoń na jego policzku.

- JeongGuk! - powiedział groźnie mężczyzna i bez słowa zaczął go bić.

Po chwili do niego przyłączył się inny. Płakałaś, próbowałaś coś zrobić, ale nie dawałaś rady ich nawet dotknąć. Kiedy odeszli, podeszłaś do Kookie'go i kręciłaś głową, nie dowierzając w to, co się stało.

- Jestem zerem... - powiedział. - Gdyby nie ja, byłabyś szczęśliwa.

- JungKook - zwróciłaś się do niego po przezwisku i przytuliłaś. - kocham cię i zawsze byłam z tobą szczęśliwa. Nawet jeśli umrę, zawsze będę cię kochać. Chce żyć, chce widzieć twój uśmiech, chce mieć z tobą dzieci - uśmiechnęłaś się do niego przez łzy.

- Kochanie... - rozpłakał się.

Nagle zaczęłaś znikać. Wystraszyliście się oboje.

- Pośpiesz się i biegnij do szpitala! Proszę! - krzyknęłaś, nim zniknęłaś.

Podniosłaś się gwałtownie, krzycząc na całe gardło. Tym razem od razu do pomieszczenia wbiegł szpitalny personel i uspokoili cię. Kiedy zobaczyłaś w progu szatyna, który od po chwili podbiegł do ciebie i mocno przytulił, odpychając wszystkich od siebie. Płakaliście oboje uśmiechnięci, ciesząc się, że jesteście razem.