Little sister #4

 

 She's my sister. Don't tuch her!
|YuKi|
Nie mogłam wykrztusić z siebie nawet najprostszego słowa. Poczułam łzy na policzkach. Pokręciłam głową, nie dowierzając wypowiedzią moich biologicznych rodziców. TaeHyung chciał dotknąć mojego ramienia, ale odwróciłam się i zwyczajnie, niczym tchórz uciekłam.

Biegłam przed siebie bardzo długo. Zatrzymałam się przy placu zabaw, gdzie usiadłam na huśtawce i opuściłam głowę.

Moja matka, a raczej przybrana matka znęcała się nade mną nie tylko psychicznie, ale zdarzało się i fizycznie. Nie wiem, dlaczego tak postępowała, ale nigdy nie czułam od niej takiej miłości, troski i poczucia winy, jak od pani Kim, mojej biologicznej matki.

Rozmawiałyśmy tylko raz, a ona już się domyśliła, że między mną a matką się nie układa.

Pamiętam, ile razy krzyczała, że jestem bezwartościowa, beznadziejna i psychiczna. Było tego tak wiele, że znosiłam to, ponieważ jakby nie było, wtedy byłam jeszcze nieświadoma prawdy. I pomyśleć, że moi rodzice biologiczni chcą mnie przygarnąć. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć i dalej nie wiem, ponieważ nie chce zostawić Kookie samej. Gdybym się zapytała, na pewno by odmówili.

Więc? Co powinnam zrobić?

- Yey! Yuki?! - usłyszałam znajomy głos.

Podniosłam głowę i przyjrzałam się szatynce. Długie brązowe włosy, które sięgały do jej łokci i wiecznie uśmiechnięta twarz. To mogła być tylko TaeYeon. Była moją przyjaciółką, mimo że była bardzo rozgadana i czasem mówiła, co jej ślina na język przyniesie, czyli dużo.

- Tak, to ja. Coś nie pasuje? - zapytałam.

- No wiesz! Nie odzywałaś się wieki! - usiadła na huśtawce obok.

- Tydzień to nie tak dużo - westchnęłam zrezygnowana.

- Opowiadaj, co się stało - powiedziała, a ja czułam jej wzrok na sobie, mając przymknięte oczy.
Spojrzałam na niebo i wszystko po kolei opowiadałam. Od koncertu po kolacje. Przemilczałam jednak fakt, że zaprzyjaźniłam się z Hoseok'iem. Zaufałam mu, ponieważ on ma w sobie coś, co nie tylko mnie onieśmiela, ale i czyni go godnym zaufania. Jestem typem człowieka, który bardzo szybko otwiera się przed innymi, a potem cierpi.

- Matko... Co ja z tobą mam - burknęła i pstryknęła mnie w czoło.

Niestety straciłam równowagę i spadłam z huśtawki. Kiedy leżałam na ziemi, szatynka śmiała się w niebo głosy.

- Nie zdzierżę z tobą zboczeńcu! - oburzyłam się i wstałam.

|TaeHyung|

Pobiegłem za szatynką, która nie była w stanie przyjąć takiej dawki czułych uczuć. Widziałem jej łzy i aż poczułem, jak zaraz sam się rozpłaczę. Przygryzłem wargę, rozglądając się po okolicy. Niestety, było już późno i nie dawałem rady sam jej znaleźć, więc zadzwoniłem po chłopaków. Każdy z nich szukał w innej części miasta.

Chciałem się do niej dodzwonić, ale nie odbierała. Westchnąłem i zorientowałem się, że to ja mam jej telefon. Przewróciłem oczami i ruszyłem w stronę parku.

Nagle usłyszałem znajomy krzyk, ale zrozumiałem tylko słowo „zboczeniec”. Pobiegłem w tamtym kierunku i zobaczyłem swoją siostrę na ziemi, a tuż obok niej kogoś skąpanego w cieniu. Zacisnąłem w pięści swoje dłonie i złapałem swoją siostrę za rękę i odciągnąłem ją mocno.

- Oppa! Co ty robisz?! - oburzyła się, co mnie wytrąciło z równowagi.

- Ratuje cię przed zboczeńcem! - podniosłem głos.

- Przed kim? To tylko TaeYeon! - wyrwała się z mojego uścisku.

- Kto...? - zdziwiłem się.

- TaeYeon! Moja przyjaciółka! - powiedziała, ewidentnie zła na mnie.

- Ale, co ja zrobiłam? - westchnęła szatynka. - A ty kim jesteś, żeby zabierać moją YuKi?!

Dziewczyna złapała ją za nadgarstek i pociągnęła do siebie. Od razu złapałem Lee za drugi nadgarstek. Przepychaliśmy ją między sobą, krzycząc na siebie i mierząc się wzrokiem, jakby z naszych oczu biły pioruny.

- Jak to twoja?! - wrzasnąłem.

- Moja siostra jest lesbą?! - oburzyłem się.

- Nie! - wrzasnęły jednocześnie.

- Zostaw ją, jesteś niezrównoważony psychicznie! - wrzasnęła TaeYeon.

- Ty jesteś zboczeńcem! - pociągnąłem mocno siostrę, że wylądowała na moim torsie. - Ona jest moją siostrą! Nie dotykaj jej!

Ni stąd, ni zowąd podbiegła do nas czerwonowłosa. Była zgrabna, ale jej wyraz twarzy sprawił, że przez chwilę zapragnąłem uciec, ale dla dobra siostry zostałem.

Obie nieznajome odciągnęły ode mnie YuKi.

- NOSZ KURWA ZOSTAWCIE MNIE! NIE JESTEM ZABAWKĄ! - krzyknęła szatynka.

Ignorując, całkowicie jej wypowiedz, nowo przybyła podeszła do mnie i zaczęła mnie wyzywać od najgorszych. Po kilku słowach wściekłem się i zacząłem odpłacać jej tym samym. Żyłka na moim czole pulsowała, tak samo na jej szyi. Natomiast siostra i jej tak zwana „przyjaciółka” stały z boku zdziwione.

Gdybyśmy byli w telewizji, nasza wymiana zdań byłaby tylko „pikaniem”, ponieważ każde z nas klęło, co drugie słowo. Czułem, że zaraz wydrapie jej oczy, ona zapewnie mi też.

Nagle ktoś mnie zaczął odciągać, kiedy się odwróciłem, zobaczyłem Suge, któremu natychmiast kazałem mnie puścić. Nie zrobił tego. Dziewczyna miała oczy wydrapać?! Co to, to nie! Spojrzałem na niezrównoważoną dziewczynę, którą o dziwo przytrzymywał ten „zboczeniec” i moja siostra.

- Namida! Uspokój się! - wrzasnęła Lee.

- Ta kurwa zapłaci za nazwanie mnie „Tanią Zdzirą”! - wrzasnęła nagle.

- Wypraszam sobie - burknąłem. - Hyung! Puszczaj mnie!

- Jak dajesz wszystkim dupy na około, to jak cie nazwać, co?!

- HyeMun! - znowu się uniosła szatynka. - Noh HyeMun! „Ta kurwa”, to mój brat bliźniak! Więc zabraniam ci o nim tak mówić! Wiem, że jesteś starsza ode mnie, ale on jest moim bratem i nie możesz!

Zapadła cisza, podczas której wszyscy się uspokoili. Spojrzałem na YoonGi'ego, a następnie na wariatkę. Wpatrywali się w siebie tak intensywnie, że normalnie zjadali się wzrokiem. Nagle starszy mnie puścił.

- ŻE KIM TAEHYUNG TO TWÓJ BRAT?! - wrzasnęła nagle TaeYeon.

- Jeszcze mi tu Kookie brakuje - powiedziała załamana młodsza.

- Unnie! - rozległ się głośny krzyk.

Kolejną osobą, która się pojawiła była przybrana siostra Lee KookYe. YuKi załamała się i prawie się rozpłakała, nie rozumiejąc już, co się dzieje. Dopiero po chwili dostrzegłem, iż „pani wariatka” i Min ciągle się w siebie wpatrują. Kiedy na jego plecy wskoczył NamJoon z szerokim uśmiechem.

- Już wszystko w porządku? - powiedział zadowolony i pojawiła się reszta chłopaków.

- Jezu. Noona! Czemu tu płaczesz?! - krzyknął maknae i przytulił ją szybko.

- JungKook, nic się nie stało. Tylko za dużo emocji - wyjaśniłem.

- Co to za dziewczyny? - zapytał najstarszy.

- Przyjaciółki YuKi. Pani wariatka, która mnie nazwała „kurwą dającą dupy”, co jej nie wybaczę, Noh HyeMun - wskazałem na nią palcem. - Pani „Zboczeniec”, całkiem urokliwa, TaeYeon...

- Park TaeYeon - przerwała mi.

- Park TaeYeon i Lee KookYe, siostra YuKi, przyrodnia – dodałem.

- Oppa... - spojrzałem na siostrę, która ledwo trzymała się na nogach.

Nim zdążyłem podejść, najmłodszy wziął ją na ręce i spoglądał to na mnie, to na nie przytomną szatynkę. Nie wiedziałem, o co chodzi. Musieliśmy zabrać ją do szpitala. Wtedy poczułem coś dziwnego. Naszego debila nie było. Hoseok się nie zjawił. Jednak jego nieobecność nie była tak ważna, jak to, co dzieło się z moją siostrą.

Obiecałem dziewczyną, że zadbam o siostrę i razem z chłopakami skierowałem się do szpitala.

|Hoseok|

Zmartwiłem się, kiedy Jin powiedział, że YuKi zniknęła i wszyscy mają ją szukać. Niestety, kiedy chciałem wyjść z salonu, torba TaeHyung'a znalazła się na mojej drodze, po czym miałem niemiłe spotkanie z podłogą, a sekundę wcześniej z szarką. Głowa bolała mnie niemiłosiernie, z początku nawet leciała krew, ale przestała. Mimo wszystko chciałem iść szukać siostry przyjaciela, ale lider siłą położył mnie na kanapie i dali mi na głowę lód.

Tak więc zostałem w dormie. Leżałem na tej kanapie już tyle, mimo że każda komórka chciała się ruszyć i iść szukać dziewczyny. Dlaczego? Nie wiem sam. Kiedy zobaczyłem jej oczy, chyba się zatraciłem. Nie widziałem czegoś takiego u żadnej dziewczyny ani fanki. W tych oczach był ból, cierpienie i zdziwienie.

Pokręciłem głową, co wywołało jeszcze większy ból. Sięgnąłem po telefon i zadzwoniłem po taksówkę. Dłużej wytrzymać się nie dało. Musiałem jechać do szpitala, gdzie opatrzyliby mi moją biedną głowę.

~*~

Po kilkunastu minutach byłem w szpitalu. Ku mojemu największemu zdziwieniu byli tam wszyscy, każdy z nich siedział z opuszczoną głową lub spoglądał gdzieś w bok albo w przestrzeń. Kiedy dostrzegłem Tae, który siedział najdalej, chciałem podejść, ale złapał mnie Jimin.

- Hyung... Zostaw go...

- Co się stało? - zapytałem.

- Chodzi o YuKi... - szepnął.

- Co jej jest?! - otwarłem szeroko oczy.

- Jest chora... Dosyć poważnie...