Friends? Enemies? Lovers? #4

Believe me, I forgive you.

JunHong właśnie opuszczał szpital w towarzystwie swojej siostry, po tygodniowej obserwacji. Blondynka odwiedziła go zaledwie dwa razy, ale na krótko, ponieważ odczuwała ogromne poczucie winy za to pobicie. Odnosiła się do niego z dystansem, martwiąc się jeszcze, że mógł być zły na nią. W końcu jego stan był poważny. Nigdy nie przychodziła sama, zawsze był z nią Zico, który naprawdę troszczył się o YuKi, jak o młodszą siostrę.

Choi zastanawiał się, czy JiHo wie wszystko o niej. Widząc, jak są blisko i ufają sobie, zrozumiał, że wie nawet więcej niż on sam. Smuciła go ta myśl. Kiedyś to on wiedział o niej wszystko, ale potem przez jeden błąd stracił wszystko.

Będąc zwolniony z zajęć i pracy, Zelo chciał w końcu porozmawiać z Lee o tym, co się stało w gimnazjum. Dziewczyna przyznała się, że nie wychodzi z domu i ciągle przesiadywała w domu, więc chłopak wybrał się do niej.

Zapukał delikatnie w drzwi i czekał spokojnie. Uśmiechnął się niechętnie do trzydziestolatka, który otworzył drzwi do mieszkania. Niechęć między nimi była wyczuwalna w powietrzu, można by było nawet dostrzec pioruny bijące z ich oczu.

- YuKi zasnęła - powiedział oschle.

- To poczekam na nią - odparł poważnie.

- Okey, wchodź - wpuścił go do środka.

Nagle rozległ się donośny krzyk, który dobiegał z pokoju blondynki. Spowodował on, że dwójka nienawidzących się mężczyzn pobiegła do pokoju dziewczyny, która nie mogła się wybudzić z koszmaru. Jako pierwszy dotarł JiHo, który posadził ją i mocno przytulił. Uspokajał ją przez ponad dziesięć minut. Natomiast młodszy obserwował ich uważnie, czując niewyobrażalną zazdrość. Chciał go odepchnąć i przytulić ją. Obiecał ją chronić, a nie mógł w takiej chwili nic zrobić.

Woo poszedł zrobić herbaty dziewczyny, więc jej rówieśnik usiadł na skraju łóżka i pogłaskał jej policzek. Nie odzywała się i z płytkim oddechem wpatrywała się w swoje dłonie.
Przez ostatnie dni sporo myślała nad tym, co się wydarzyło, a nawet dręczyły koszmary. Jednak wszystko analizowała i wyciągała wnioski. Mężczyzna przyniósł im herbaty, po czym oznajmił, iż wychodzi. Nim opuścił pomieszczenie, zaczął grozić młodszemu, ale odezwała się dziewczyna. Wyszedł, wkładając ręce do kieszeni.

- YuKi... Wiesz - zaczął, ale bardzo się wahał i jąkał.

- JunHong, mogę ci przerwać? - odłożyła kubek i złapała go za rękę.

- Proszę.

- Miałam dość czasu, żeby przemyśleć wszystko. Teraz, uwierz mi, wybaczyłam ci. To wszystko wydarzyło się tak dawno, że czas o tym zapomnieć - opuściła głowę. - Jednak nie do końca ci ufam.

Nie widzieliśmy się tyle... Że nic nie wiemy o sobie.

Blondynka rozpłakała się, ponieważ wszystkie wspomnienia z ich wspólnych chwil wracały. Zelo zdziwił się, jednak kiedy powiedziała, że wybaczyła, to zrobiło mu się ciepło na sercu i poczuł, jak łzy napływają mu do oczu. Przytulił ją i głaskał po włosach. Przymknął oczy i wdychał słodki zapach jej włosów.

- Oppa... - szepnęła.

- Słucham cię – odparł.

- Ładnie pachniesz... - powiedziała równie cicho.

- No to ci dopiero - zaśmiał się.

Oboje siedzieli bardzo długo, rozmawiając o tym, co się wydarzyło przez te lata. Zarówno na jego twarzy i jej pojawiły się uśmiechy. Powiedział też, że ma nazywać go Zelo, ponieważ tak zwracają się do niego przyjaciele i ona też, przecież byli przyjaciółmi i znowu będą. Zaśmiała się cicho, widząc jego zaangażowanie. Podziwiała w tym momencie jego upór i determinacje. Widziała w jego oczach, że nie zrezygnuje.

Kiedy zbliżała się już godzina szesnasta, wystraszyła się i pobiegła do łazienki. Była jeszcze w pidżamie, białej większej koszulce z nadrukiem, która według JunHong'a należała do dawnego Bloczka i zielone spodenki dresowe. Wyglądała uroczo.

Wyszła z pomieszczenia, była jakby gotowa do wyjścia. Czarne rurki, granatowa koszulka z kołnierzykiem i spięte włosy, podeszła do biurka i szukała czego usilnie. Blondyn podszedł do niej zmartwiony i wyciągnął z kieszeni bransoletkę, którą zgubiła przed uczelnią. Złapał ją za rękę i zawiązał jej. Uśmiechnął się szeroko i zaśmiał.

- Proszę, jest na swoim miejscu - spojrzał na jej zdziwioną twarz.

- Kiedy ty...? - wpatrywała się w jego oczy, podnosząc lekko głowę.

Blondyn był sporo od niej wyższy.

- Znalazłem ją, kiedy mnie twój „przyjaciel” mnie rąbnął - zaśmiał się.

- Kiedy ty tak szybko wystrzeliłeś w górę! - powiedziała zdziwiona, ignorując jego odpowiedź.
- No wiesz, tak jakoś wyszło - zawstydził się lekko.

- Bardzo dziękuje. Muszę cię przeprosić, obiecałam, że pojadę gdzieś dzisiaj... - odwróciła wzrok. - Jeśli chcesz, mogę cię zabrać ze sobą, tylko...

- Tylko co? - schylił się lekko, by spojrzeć jej w oczy.

- Lubisz dzieci? - przygryzła wargę.

- Jasne! To gdzie jedziemy? - powiedział zachwycony.

- Pamiętasz szpital, w którym byłam, kiedy zachorowałam? - spojrzała na niego.

- Pamiętam - odparł. - Jesteś wolontariuszką?

- Nie. Po prostu, chce im umilać ten czas, uspokajam się tam i jestem dosyć częstym gościem... Jadnak teraz...

- Długo tam nie byłaś, przez to, co się wydarzyło - westchnął. - YuKi...

Spojrzała na niego zdziwiona, wypowiadając ciche „hm” pod nosem.

- Nie ważne. Z przyjemnością pojadę z tobą - odsunął się i wyszedł z pokoju.

Blondynka oczywiście poszła za nim, zabierając tylko z krzesła torbę.

Zawsze się świetnie dogadywali, nawet teraz to dostrzegła, ale tym razem bałaś się, że jeśli mu zaufa do końca, to ją zrani. Zelo widząc jej minę, szturchnął ją lekko w ramkę i uśmiechnął się.

Odwzajemniła uśmiech, lecz kiedy opuścili mieszkanie, często tylko spoglądała na niego. Obawiając się, że zrobi coś nie przyzwoitego, coś, co ją zrani i znowu będzie się z niej śmiał.
Choi zaprosił dziewczynę do swojego samochodu i niczym dżentelmen otworzył jej drzwi, po czym dopiero zajął miejsce kierowcy. Przez jakiś czas panowała cisza, ponieważ dziewczyna spoglądała za okno, a starszy sprawdzał w GPS-ie mapę, ponieważ zapomniał drogę dojazdu do szpitala. Kiedy znalazł, odpalił silnik i wyjechał z osiedla. Droga byłaby długa autobusem.

Nagle ciemnooki zatrzymał się i wpatrywał ze zdziwieniem i przerażeniem w dziewczynę. Miała mocno zaciśnięte powieki oraz dłonie zaciśnięte w pięści na udach. Po chwili rozpłakała się, zaczynając mówić o wypadku, który miała kilka lat temu. Przełknęła ślinę, jakby w jej gardle powstała wielka gula.

- Wtedy byłam tak zła, że nie myślałam o tym... - powiedziała.

- YuKi... - położył dłoń na jej głowie, po czym zjechał na jej kark i przysunął do siebie.

Przytulił ją mocno i zaczął ją głaskać po głowie. Dopiero po kilku minutach się uspokoiła i spokojnie siedziała.

- Zaufaj mi. Nic nam się nie stanie - powiedział pewnie i ponownie ruszył.

~*~

JunHong prowadził ostrożnie, jednak co chwile spoglądał na twarz dwudziestosześcio latki, która wpatrywała się w swoje dłonie. Kiedy zatrzymał się na parkingu przed szpitalem, złapał ją za drżącą rękę i uśmiechnął się pocieszająco. Oznajmił jej, że nie ma się już czego bać i może wysiąść.

Odpowiedziała mu lekkim skinieniem głowy i wysiadła. Blondyn również wysiadł i zamknął samochód, po czym razem udali się do wnętrza budynku. Mimo tego, że miał swoje lata, w końcu trafiła tam, kiedy była zaledwie dziesięcino latkom, był w perfekcyjnym stanie. Skoro to był jeden z najlepszych szpitali dla dzieci w tej części kraju, to musiał być dosyć często odnawiany.

Chłopak rozglądał się po korytarzu i co jakiś czas bacznie obserwował ludzi, których znała jego towarzyszka. To ochroniarz, lekarz, sprzątaczka, pielęgniarka. Dobrze ją znali w tym miejscu, ponieważ prawdą było, że bywała w szpitalu bardzo często.

Kiedy trafili windą na piętro piąte, przeszli przez plątaninę korytarzy, trafili do świetlicy, w której znajdowały się dzieci. Każde z nich było w innym wieku, inaczej ubrane i zajmowały się czymś innym. Lee znała doskonale trójkę z nich, ponieważ nie opuszczały w ogóle szpitala. Od razu ją ciepło przywitały, a nawet pojawiło się tym razem kilka bywalców.

Blondynka przedstawiła im swoje „przyjaciela z dzieciństwa” i poprosiła, by przyjęły go równie ciepło.

W tym czasie Zelo wpatrywał się zdziwiony w to, jak dzieci ją traktują. Z transu wyrwały go dzieci, które złapały go za ubrania i ręce, żeby pobawił się z nimi, poczytał im lub pograł z nimi w jakieś gry. Bawiło go, kiedy dzieci nazywały go „Oppa! Oppa! Oppa!” i wołały tak w nieskończoność. Oczywiście dziewczyna towarzyszyła mu cały czas. Bawiąc się z dziećmi w chowanego, mieli najwięcej zabawy, ponieważ szukanie dzieci po całej świetlicy było nie lada wyzwaniem.
Niestety. Wskazówki zegara zatrzymały się i wskazywały godzinę dziewiętnastą. Młodzi pacjenci mieli godzinkę, żeby przyszykować się do snu, przyjąć wieczorne dawki leków i położyć się spać. Dwie pielęgniarki weszły do pomieszczenia i prosiła o pozostawienie porządku. Wtedy mała piegowata dziewczynka o długich czarnych jak smoła włosach podeszła do blondyna.

- Braciszku JunHong... - powiedziała nieśmiale. - Odwiedzisz nas jeszcze?

- Ależ oczywiście - zaśmiał się, układając pudełka na szafie.

Jego rówieśniczka siedziała z boku i uśmiechnęła się, widząc tę scenę. Musiała odpocząć, ponieważ faktem było, iż zmęczyła się. Prawdą też było, że była i jestem jednym z tych urwisów.

Ni stąd, ni zowąd dziewczynki, które siedziały obok i piły po soczku, zaczęły rozmawiać, jak to ujęły o „Wysokim, przystojnym braciszku”. Jedna z nich nawet powiedziała, że kiedy dorośnie, to wyjdzie za niego. Wtedy Lee spojrzała na nie. Mała szatynka spytała ją, czy Braciszek JunHong, ma dziewczynę? Szczerze musiała się zastanowić nad odpowiedzią, ponieważ sama nie wiedziała. Nie powiedział jej. Może nie zdążył lub nie powiedział. Przyglądała mu się i nagle coś zakuło ją w sercu. Pokręciła głową i odparła dziewczynką, że nie ma bladego pojęcia.

Wtedy blondyn kichnął, na co cała trójka zaśmiała się. YuKi poprosiła starszego przyjaciela i zapytał się, czy nie ma dziewczyny, od razu się wygadując się o tym, że pacjentki się w nim zadurzyły.

- YuKi-Unni! To była tajemnica! - powiedziały obie jednocześnie, zawstydzone.

- No ten - zaśmiał się i podrapał nerwowo po karku. - Wstyd się przyznać, że mam dwadzieściasześć lat i brak dziewczyny lub narzeczonej - uśmiechnął się szarmancko i odgarnął włosy z twarzy. - Czekam na tę jedyną, której uśmiech będzie mnie budzić o poranku, jej głos będzie niczym śpiew ptaków i jej uśmiech tak cudowny oraz czuły, że poruszy moje serce - mówił niczym kochanek, który cierpi z powodu braku ukochanej.

Dziewczynki zaczęły piszczeć, przejęte jego grą aktorską. Natomiast jego młodsza towarzyszka wpatrywała się w niego oczarowana i nieumyślnie wypadł jej z dłoni telefon. Obudziła się z transu i podniosła urządzenie.

Nagle jakaś młodsza pyzata brunetka podeszła do nich.

- Dwadzieścia sześć lat?! Braciszek jest stary - um – powiedziała.

- Że ja...? - powiedział załamany.

Dwudziestkosześcio latka zaśmiała się cicho. Przez co, wszyscy na nią spojrzeli.

- Nie załamuj się tak. Przecież jesteśmy w tym samym wieku i skończyliśmy tak samo - powiedziała, uśmiechając się łagodnie.

- Oboje jesteście beznadziejni! - powiedziała dziewczynka, udając tą „wielką damę” prychając przy tym charakterystycznie.

Goście roześmiali się, widząc, jaki pacjentka ma talent. Niestety, wszystko było już posprzątane i wszyscy opuścili pomieszczenie. Zelo zaprosił przyjaciółkę na kolację, na co po chwili przemyśleń zgodziła się. Jednak nim zdążyli się ruszyć, jedna ze starszych pielęgniarek zawołała ich na herbatę. Wszyscy usiedli w małej stołówce obok świetlicy i pili ciepły napar.

- A więc, ty jesteś tym chłopakiem, który tak często odwiedzał naszą Królewnę Śnieżkę. Wyskoczyłeś w górę, że aż szok! Do tego wyprzystojniałeś! - zaśmiała się kobieta, której twarz zaczęły wypełniać zmarszczki.

- Dziękuję za komplement – odparł, rumieniąc się lekko i skinął głową.

- Często ze starymi koleżankami zastanawiałyśmy się, czy wy nie jesteście parą. Tak bardzo dbałeś o nią, a ona bardzo tęskniła za tobą. Nawet kiedy ją zapytałam, to nie powiedziała, że nie, raczej nie lub chyba nie, tylko powiedziała, że sama nie wie i chyba się zakochała. Mam doskonałą pamięć, dobra cecha pielęgniarki - zaśmiała się i pociągnęła łyk herbaty.

Twarz YuKi była czerwona niczym burak i przerażona wpatrywała się w kobietę. Spojrzała na chłopaka, widząc, iż jest zdziwiony, szybko odłożyła kubek i niemal wybiegła z pomieszczenia, kierując się do windy.

- Powiedziałam coś nie tak? - zapytała pielęgniarka.

- Dziękuje za herbatę, pójdę już - oznajmił i pobiegł za dziewczyną.

Miał pecha i nie zdążył dobiec do windy. Pobiegł schodami, ale nie mógł jej nigdzie znaleźć. Dopiero po chwili, dotarło do niego, że przyjechałaby tu autobusem, gdyby nie on. Zapytał ochroniarza o kierunek i pobiegł w tamtą stronę. Kiedy usłyszał słowa starszej kobiety, poczuł, że ogarnia go chłód. Musiał jej jednak wyjawić wszystko.

Podbiegł do przystanku i zaczął się rozglądać, ponieważ nie siedziała na ławce. Dostrzegł ją trochę dalej na murku. Podbiegł szybko do niej, a jego oddech był nierównomierny i płytki.

- YuKi... - powiedział.

Siedziała z opuszczoną głową w świetle latarni, wpatrując się w bransoletkę na nadgarstku.

- Po co za mną biegłeś – stwierdziła.

- To raczej, dlaczego ty uciekłaś?! - podniósł nieco głos.

- Ponieważ to przeszłość! Nie chce jej powrotu! Ona ciągle depcze mi po piętach! - powiedziała równie głośno.

Słysząc nadjeżdżający autobus, szybko wstała i skierowała się w jego stronę. Kiedy była kilka kroków od chłopaka, ten uniósł się bardziej niż wcześniej.

- Zrobiłem to, ponieważ cię kochałem! - krzyknął.

Blondynka zatrzymała się, jakby ktoś ją zamroził lub zaczarował. To nie jest Harry Potter, żeby to była magia. Odwróciła się zdziwiona w jego stronę, wypowiadają ciche „are”. Mrugnęła kilka razy, nie dowierzając i wpatrując się w jego pewną siebie minę.

- Ale... To już przeszłość – powiedziała, jąkając się i odwróciła się.

- A co, jeśli nie?! - powiedział poważnie.