Little sister #5

She likes to drink.

|Hoseok|

Obudziłem się z mniejszym już bólem głowy. Jednak to nie była miła pobudka. Nasz kochany Alien, wydzierał się na kogoś. Usiadłem, żeby zobaczyć, o co chodzi i gdybym stał, ścięłoby mnie z nóg. TaeHyung wydzierał się na swoja siostrę w sali segregacji, na której też ja była. Akurat łóżko obok. Wstałam, mimo że każda część mojego ciała ściąga mnie ku podłodze, ale zabrałem poduszkę z łóżka i przywaliłem z całej siły koledze, który spadł na jej łóżko.

- Hyung! - oburzył się i wstał na równe nogi.

- Dlaczego krzyczysz na siostrę? - zapytałem, ignorując go.

- Bo doprowadziła się do anemii! Teraz one będą nawracać i nawet nic nie powiedziała! - mówił wściekły.

- To nie powód, żeby się na nią wydzierać przy chorych – westchnąłem.

- Ale …

- Żadne „ale”, idź i ochłoń – ziewnąłem i usiadłem na łóżku.

- Oppa... jak się czujesz? - zapytała niepewnie.

- Jest lepiej, ale głowa ciągle boli. Przez czyjąś torbę walnąłem się w głowę...

- Nie czyjąś, swoją idioto – prychnął. - Sam sobie dorobiłeś wstrząs mózgu.

- Że jak?

- To – westchnął. - Zaraz rodzice przyjdą, ja poczekam na zewnątrz – oznajmił i wyszedł.

Opadłem na łóżko i westchnąłem, patrząc w sufit. Mój widok zasłoniła dziewczyna, która wpatrywała się we mnie zdziwiona.

- Czy ty jesteś, aż tak głupi? - spojrzała na mnie zażenowana.

- Jak widać – zaśmiałem się, a ona cmoknęła mnie w policzek. - O dziękuję.

- Muszę wyjść na chwilę – oznajmiła i wszyła drugimi drzwiami.

Chyba mnie coś ominęło, kiedy zemdlałem. Myślę, że to nie coś, przez co oddale się z dziewczyną.

|YuKi|

Nie musiał tak krzyczeć. Nie musiał się wydzierać, skoro nie zrobiłam nic złego. Miałam problemy z cała tą sytuacją, a on całkowicie to zlekceważył. Wyciągnęłam komórkę i napisałam do przyjaciela, czy nie możemy się spotkać, na co odpowiedział mi niemal natychmiast, że zaraz podjedzie. Jadnak dobrze wiedziałam, że na izbie przyjęć siedział cały zespół, więc musiałam wyjść jakoś inaczej.

Usłyszałam zamieszanie, piski, krzyki i jęki. Oznaczało to, że w szpitalu znalazły się fanki BTS. Zaśmiałam się cicho pod nosem i korzystając z ich nieuwagi, wyszłam ze szpitala. Rozejrzałam się. Wciąż było ciemno, ale Zico miał ten swój samochód rozpoznawalny na kilometr. Nie różowe, tylko strasznie drogie. Kiedy pojechał, podeszłam do niego, a ten opuścił swoje autko, które nazywał „swoim dzieciątkiem”. Nigdy nie zrozumiem przywiązania facetów do pojazdów.

Wtuliłam się w niego spokojnie na przywitanie, a ten rozczochrał mi włosy. Poszliśmy do kawiarenki, gdzie kupił mi ciepłą herbatę. Tam zaczęłam mu wszystko opowiadać. Zawsze mogłam mu się zwierzyć, a on na wszystko spoglądał z całkiem innego punktu widzenia, który był mi obcy. Po skończeniu westchnęłam i oparłam się o oparcie krzesła.

- Powinnaś przez jakiś czas pobyć sama, tylko spotykać się z bratem – odparł. - Sama powiedziała, że jego. Ah... wasi rodzice chcą cię poznać i możesz u nich zamieszkać.

- No tak – podrapałam się nerwowo w tył głowy. - Chodzi o to, że ja się chyba zakochałam w Hoseok'u.

- Poznałaś go takim, jakim jest, nie taki, jak jest przed obiektywem. Więc masz prawo się zakochać – wzruszył ramionami.

- Masz racje – spojrzałam w kubek, który był już do połowy pusty.

- Jednak teraz powinnaś zająć się swoim zdrowiem. Przecież ostatnio tyle wypiliśmy, mało jesz, do tego masz burze emocji – zamyślił się. - A on odwzajemnia twoje uczucia?

- Myślisz, że to wiem? Jest miły, ale... często zachowuje się jak głupek – zarumieniłam się. - Nawet przez swoją głupotę jest tutaj w szpitalu.

- Co mu jest?

- Uderzył się w głowę. Ma chyba lekki wstrząs mózgu. Nie słuchałam lekarza, ponieważ TaeHyung się na mnie wydzierał – westchnęłam.

- Też bym na ciebie na krzyczał, w końcu jest środek nocy, ale zważając na to, przez co przeszłaś, to lepiej nie będę się unosić – zaśmiał się.

- No dzięki! - zaśmiałam się zrezygnowana.

|TaeHyung|

Kiedy przyszli rodzice, w izbie przyjęć powstał chaos. Fanki nas rozpoznały, mimo że udało nam się dobrze zamaskować. Wszedłem z rodzicami do sali, na której nie było YuKi. Dosłownie szczęka mi opadła. Spojrzałem na śpiącego Hoseok'a i uderzyłem go poduszką, by się obudził. Ten poderwał się do siadu i kręcił głową.

- Zaspałem? Mamusiu, która godzina? - mruknął z zamkniętymi oczami.

- Nie idioto, gdzie YuKi? - zapytałem wściekły.

- Poszła do łazienki. Nie wróciła jeszcze? - zdziwił się.

- Uciekła? - odezwała się matka.

- Zaraz ją znajdziemy – mruknąłem i wyszedłem.

Kiedy opuściłem sale w wejściu stała ona, trzymana za przed rami przez JiHo.

- TaeHyung! Zgubiłeś coś! - wrzasnął i wszyscy na niego spojrzeli.

- A co ja rzecz?! - oburzyła się.

- JiHo-Hyung, co ty tu robisz? - podszedłem do nich.

- Oddaje ci siostrę nie widać? - uśmiechał się szeroko.

- Ale co tu robisz?

- No poprosiła, bym przyjechał, ponieważ od jakiegoś czasu się przyjaźnimy – westchnął.

- Naprawdę? - zdziwiłem się.

- Uważaj na nią. Ona lubi się napić – zaśmiał się i puścił ją.

- Zico! - krzyknęła załamana.

- Będę pamiętał.

Pożegnałem z mężczyzną i wróciłem do sali. Przywitała się z rodzicami, bardzo oficjalnie, ponieważ dalej czuła się niezręcznie. Tylko dlaczego uciekła i spotkała się z Woo? Usiadłem na łóżku Jung'a i czekałem na jej wytłumaczenie. Jednak ta siedziała cicho, była ewidentnie już zmęczona i smutna.

- Spotkaliście się z jej matką? - zapytałem.

- Tak. Nie mają nic przeciwko, żeby z nami zamieszkała – powiedział ojciec.

- To dobrze.

Zaproponowałem, że rano zabiorę ją do jej matki, spakuje rzeczy i przyjedziemy do nas. Zgodzili się. Jednak szatynka opierała się nieco, ale zgodziła się. Na pewno chciała ich poznać, ale wstydziła się. Kiedy wyszli, położyła się i spoglądała w bok. Poprosiła, bym przeprosił chłopaków za to zamieszanie, żeby też poszli do dormu. Ja również. Jednak powiedziałem, że zostaję. Zależało mi an niej i nikt nie zmusiłby mnie do zmiany zdania. Natomiast Hope zasnął po dużej dawce leków. Ten wstrząs mózgu dał mu po kościach. Jednak lekarz zapewniał, że to nic poważnego.

|YuKi|

Dokładnie nie wiem, kiedy zasnęłam, ale wiem, że nie spało mi się za wygodnie. Uroki szpitalnych łóżek. Podniosłam się do siadu i spojrzałam na brata, który spał oparty o moje łóżko. Westchnęłam. Prosiłam, żeby wrócił do dormu, ale nie. On jest uparty, jak nie wiem co. W sumie w tym przypadku jesteśmy podobni. Opierał głowę o jedną rękę i kołysał się lekko. Przewróciłam oczami i popchnęłam jego rękę. Jego głowa upadła na materac i dalej spał.

- Jak to możliwe?! - zdziwiłam się.

- Bo to Alien – skomentował Hoseok.

Spojrzałam na niego i zarumieniłam się.

– Masz rację.

- Ty też jesteś Alien, skoro jesteś jego siostrą – zaśmiał się.

- No chyba ci odbiło – prychnęłam.

- Żartowałem – zaśmiał się ponownie.

- Teraz go obudź. Chce się przespać na miększym łóżku – westchnęłam.

Chłopak wstał i zabrał mu krzesło, na którym siedział. Ten spadł na ziemie wystraszony.

- Co się dzieje?! - poderwał się na równe nogi.

- Pora wstawać – zaśmiałam się.

- Ho-se-ok! - wrzasnął.

- Ja mu kazałam – stanęłam między nimi, zakładając ręce na piersi.

Nagle dłonie Jung'a znalazły się na moich biodrach, przez co strasznie się zarumieniłam, ale ten odsunął mnie i stanął przede mną.

- Zrobiłem to z własnej woli.