Innocence#1

Butterfly.
Siedziałem w samolocie, obracając w dłoniach prezent dla swojej dziewczyny. Chodziłem od sklepu do sklepu i starałem się znaleźć coś idealnego dla Śnieżki. Każdy sklep prezentował co innego, jednak nigdzie nie znalazłem tego odpowiedniego. Zacząłem tracić nadzieję, że zrobię jej niespodziankę. Kochała Japonię całym sercem, nie licząc mnie w tym przypadku. Bardzo chciałem zabrać ją ze sobą, ale nie miałbym czasu przez napięty grafik. Jednak kiedy uciekałem przed fankami, trafiłem do sklepu z wyrobami ze szkła. Rozejrzałem się po wnętrzu i wtedy go dostrzegłem. Szklana kula z umieszczonym w środku motylem, który miał potężne szmaragdowe skrzydła. Od razu pomyślałem o jej czach, które śmiały się co dnia.

- Nie baw się tyle, bo zepsujesz – mruknął nagle Jimin.

- Nie zepsuje – burknąłem.

- Powiedział Bóg Destrukcji – zakpił.

- Uważaj, co mówisz! - warknąłem. - Może przynajmniej udawaj, że ją lubisz!

- Prawie mi patelnią przywaliła! To jaki mam być wobec niej?! - wstał.

- Nie trzeba było kłaść rąk, tam gdzie nie wolno! - również wstałem.

- Chłopaki, uspokójcie się – podszedł do nas Jin. - Obaj macie rację.

Szarym zabrał mi prezent i odłożył go do pudełka, a Rudego zaprowadził na swoje miejsce. Od razu obok mnie zjawił się Kookie. Uśmiechał się szeroko. Chciałem spędzić czas razem z Pauline, tylko we dwoje, ale Młody chciał wpaść na obiad. Zadzwonił do niej, kiedy jeszcze siedzieliśmy w terminalu. Próbowałem odebrać mu telefon, ale ten ciągle mi uciekał. Kiedy krzyczał, że się zgodziła, usiadłem zrezygnowany. Nie mogłem mu zabronić, ponieważ on i Śnieżka bardzo się lubią, a wręcz tratują się jak rodzeństwo.

- Hyung – szturchnął mnie.- Hyung.

- Słucham Cię przecież – odparłem.

- Ja będę jutro. Nie gniewaj się – uśmiechnął się.

- Dzięki Ciastek – mruknąłem.

- Tylko pamiętaj. Niech włos z głowy mojej Noony niespanie – zagroził mi palcem, po czym oboje roześmialiśmy się.

Przymknąłem oczy, już w myślach czując ten zapach obiadu i smak. Czy to będzie barszcz jej dziadka? Może coś tradycyjnego z moich stron? Byłem tak bardzo ciekaw, że cicho się śmiałem. Pauline wraz z Jin'em często gotowała i nauczyła tradycyjnych dań koreańskich. Również Pani Shin często nas odwiedzała i gotowała. Cała rodzina Shin zaczęła traktować blondynkę jako przybranego członka rodziny. Nagle ogarnęło mnie przerażenie i pustka. Obudziła się we mnie „ta” pewność, że właśnie coś się stało. Otwarłem gwałtownie oczy i pobiegłem do łazienki. Wyciągnęłam telefon i sprawdziłem, czy znajdujemy się już w zasięgu. Zamrugałem kilka razy i po chwili pojawiły się słupki, a wraz z nimi kilka nieodebranych połączeń i wiadomość. Nadawcą była JiKyo.

„NamJoon-Oppa. Pauline miała prawie wypadek. Ciągle płacze”. Dosłownie poczułem, że w gardle utknęła mi gula. Nie zamknąłem drzwi, przez co o środka wszedł zdziwiony Jin. Czułem jego wzrok na sobie, jednak wsadziłem głowę pod kran i odkręciłem wodę. Musiałem ochłonąć. Prawie, prawie, prawie. Mogło być gorzej. Na pewno jest cała, na pewno! - powtarzałem sobie w głowie.

- Co się stało? - zapytał, a w jego głosie dało się wyczuć tę nutę zmatowienia.

- Pauline prawie miała wypadek – odparłem, oddychając głęboko.

- Spokojnie, za piętnaście minut lądujemy – poklepał mnie po ramieniu i podał ręcznik.

- Dzięki Stary – podziękowałem, wycierając twarz.

Siedziałem niespokojnie w fotelu, przez cały czas. Byłem jednocześnie wystraszony i zmartwiony. Nie mogłem uwierzyć, że coś mogło się stać mojej Śnieżce. Nie mogło, po prostu nie mogło. Nie wybaczyłbym sobie tego, że zostawiłem ją na tak długo i nie było mnie przy niej. Zasłoniłem twarz dłońmi i próbowałem się uspokoić. Jednak to nic nie dawało. Musiałem być przy niej. Jak najszybciej mogłem.

Kiedy samolot znajdował się już na ziemi i wszystko zostało załatwione w terminalu, pożegnałem się z chłopakami i pobiegłem do taksówki, podając od razu adres. Nagle dostałem wiadomość od Jin'a.

„Prezent masz w walizce zabezpieczony”. Na niego zawsze można było liczyć, o ile nie postawiło się go w sytuacji, gdzie do wyboru było jedzenie. Zawsze wybierał jedzenie. Odpisałem mu, że dziękuję. To, co zrobił, było naprawdę na miejscu. Stukałem nerwowo w tapicerkę, aż zobaczyłem zirytowane spojrzenie kierowcy. Przestałem, zagryzając nerwowo wargę. W głowie odliczałem czas, ile mi zostało do celu. Jednak jak, co wtorek, czwartek i piątek wszystko mi się dłużyło. Sam się zirytowałem i oparłem głowę o zagłówek.

Zapłaciłem taksówkarzowi, wręczając mu od razu pieniądze z tekstem „reszty nie trzeba” i pobiegłem do środka. Odblokowanie drzwi wejściowych, następnie nie czekając na windę wbiec na trzecie piętro i przejść przez korytarz. Zajęło mi to niewiele ponad cztery minuty i biegłem do mieszkania, zostawiając torbę przy drzwiach. Od razu podeszła do mnie JiKyo.

- Co jej się stało? - zapytałem, nawet nie ściągając kurtki ani butów. - Ji, powiedz mi!

- Byłyśmy na zakupach. Czekałyśmy na zmianę świateł. Kiedy było jeszcze czerwone dla pieszych i pomarańczowe dla pojazdów. Pauline weszła na jezdnię z całkowitym przerażeniem na twarzy. Nie zdążyłem jej złapać, kiedy kierowca myślał, że zdąży jeszcze, nim zmieni się sygnalizacja. Gdyby nie jakiś mężczyzna, byłaby w szpitalu – oparła, sama w to nie dowierzając.

- Jest w sypialni? - zapytałem, zmartwiony jeszcze bardziej.

- Tak. Tylko pierw się rozbierz – odparła, spoglądając mi w oczy.

- Ale? - zapytałem, wiedząc, że o coś jeszcze chodzi.

- Nie pytaj ją o prezent dla ciebie – burknęła i poszła do kuchni.

Przewróciłem oczami. Taka jak zawsze. Myśli o mnie gorzej niż o Hoseok'u. Jednak tu można się przejechać, bardzo go lubiła i w jego towarzystwie dziwnie się zachowywała. A tak to władcza, pewna siebie i czasem arogancka. Pokręciłem głową i pozbyłem się kurki i butów. Wszedłem do sypialni i widząc ją siedzącą na oknie, od razu podszedłem i ją przytuliłem.

- Już jestem skarbie – szepnąłem.

- NamJoon...? - spojrzała na mnie, a w jej szmaragdowych oczach widziałem łzy.

- Tak, wróciłem już – pogłaskałem ją po głowie.

Blondynka rzuciła mi się na szyję. Zachwiałem się i upadłem plecami na łóżko. Tuliłem ją mocno i złożyłem delikatny pocałunek na jej czole.

- Już dobrze jestem tu – szepnąłem. - Nie wybieram się nigdzie.

- Yhym... - odparła.

- Mam coś dla ciebie. Pozwolisz mi wstać? - zapytałem, unosząc ją lekko.

Przytaknęła i od razu usiadła obok. Poszedłem po walizkę, którą postawiłem przy łóżku. Wyciągnąłem pudełko i spojrzałem na nią.

- Zamknij oczka – poprosiłem.

Kiedy wykonała moją prośbę, wyciągnąłem z pudełka szklaną kule ze szmaragdowym motylem.

- Otwórz – powiedziałem.

Powoli otwierała powieki, a kiedy dostrzegła prezent, otwarła szeroko oczy i pisnęła. Szybko zabrała kulę i obracała ją w dłoniach.

- Oppa, to jest cudowne! - powiedziała i rzuciła mi się na szyję.

Zaśmiałem się i głaskałem ją po plecach.

- Nawet nie wiesz, ile się tego naszukałem – spojrzałem na nią i pocałowałem ją delikatnie w usta.

- Też coś mam dla ciebie – powiedziała.

- Nie musiałaś – westchnąłem.

- Ale mam – odłożyła delikatnie kule i pobiegła do komody.

Wyciągnęła z komody kwadratowe pudełko, które mi wręczyła. Usiadłem i ściągnąłem papier. Od razu wiedziałem, że zaczęły mi się oczy świecić. Były to te słuchawki, które chciałem kupić jeszcze przed wylotem, ale nie zdążyłem i musiałem się pogodzić, że zostaną sprzedane. Wyciągnąłem je z pudełka, żeby sprawdzić, jak działają z moją komórką. Pauline dosiadła się obok, zabierając śmieci. Kiedy chciałem je założyć, złapała mnie za dłonie i sama mi je założyła. Uśmiechnąłem się i włączyłem jej ulubioną piosenkę. Dźwięk był cudowny i sama go słyszała. Wtedy się uśmiechnęła i wtuliła się we mnie.

- Dziękuję, skarbie – powiedziałem i odłożyłem wszystko na bok.- Tylko nie wychodź już sama na ulicę – poprosiłem.

- Ale ja nie weszłam z własnej woli na tę ulicę – powiedziała nagle, spoglądając na mnie wystraszona.

- Jak to...? - zdziwiłem się.

Już chciała odpowiedzieć, kiedy do pokoju weszła szatynka.

- Pauline, czy znowu masz jakieś fanaberie na punkcie swojego wyglądu? - zamrugałem. - Nie ma lustra w łazience.

- Spadło... Joonnie, przepraszam - opuściła głowę.

- Na pewno je sama nie zrzuciłaś? - zapytała Ji.

- Ji, wyjdź - powiedziałem.

Dziewczyna posłusznie wyszła. Złapałem blondynkę za podbródek i uniosłem go lekko, spoglądając jej w oczy.

- Nic się nie stało - mruknąłem i pocałowałem ją delikatnie.

Odwzajemniła, a we mnie znowu pojawił się ten płomień. Zacząłem pogłębić, kiedy natchnęła mnie myśl i odsunąłem ją lekko.

- Czyli nic nie gotowałaś? - zapytałem.